Sve je počelo 1908. u Somboru

Osnovan 1908. godine u Somboru, Atelje Stanišić bio je jedan od nekoliko umetničkih ateljea za izradu vitraža i mozaika u Austro – Ugarskoj Monarhiji, gde su se oni najbliži nalazili u Budimpešti i Beču.

Priča o ovoj lepoj porodičnoj tradiciji počinje davne 1898. godine, kada trgovac Milan Stanišić I u Somboru otvara radnju u kojoj su prodavani ramovi, čaše, porcelanski i stakleni predmeti.

Deset godina kasnije, 1908. godine, trgovac porcelanom upoznaje dva majstora, Čeha i Nemca, upućena u veštinu izrade vitraža. Milan Stanišić I je od njih naučio umetnost stvaranja vitraža, zaposlio ih i otvorio radionicu, koja će usmeriti i naredne tri generacije njegove porodice. Pored izrade vitraža i prodaje porcelanskih i staklenih predmeta, Stanišićeva radnja koja je zapošljavala 55 radnika, bavila se i fotokeramikom.

Posle rata, pobednička, revolucionarna vlast je ukinula privatne firme, tako da je Stevan Stanišić I bio primoran da svoje znanje iskoristi na drugi način. Sa čuvenim profesorom akademikom Vasom Pomorišcem, on je bio jedan od osnivača Fakulteta primenjenih umetnosti i prvi je u svetu počeo izradu vitraža u soc-realističkom stilu. U beogradskom hotelu „Metropol“, izradio je monumentalnu kompoziciju, koja obuhvata oko pedeset kvadratnih metara, pod nazivom „Jugoslovenska simfonija“, na kojoj su sa svojim folklornim karakteristikama, prikazani jugoslovenski narodi i narodnosti. Po želji novovremenskih naručilaca, skromni i blagi likovi svetitelja iščezavaju pred grubim scenama iz Drugog svetskog rata, sa predstavama partizana, koji izgaraju u odlučnoj borbi za srećnu budućnost. Za svetsku izložbu u Smirnovu, u Turskoj, Stevan Stanišić I je izradio vitraže sa gordim i vizionarskim likovima maršala Tita i Kemal-paše Ataturka. Kada je ideološka stega u državi popustila, Stevan Stanišić I prvi u Somboru dobija dozvolu da ponovo otvori privatnu radionicu, a njegov sin, Milan II, nastavlja porodičnu tradiciju.

Po završetku školovanja, Milan Stanišić II odlazi u dve poznate radionice za izradu vitraža, „Majer-Cetler“, u Minhenu i „Gerling“, u Beču. Zajedno sa ocem izrađuje projekte u muzejima revolucije u Novom Sadu i Bezdanu. Sedamdesetih godina, ponovo se budi interesovanje za sakralnu umetnost, pa Milan Stanišić II restaurira brojne vitraže na zanemarenim crkvama. Nakon restauracije izvedene na novosadskoj sinagogi, od Zavoda za zaštitu spomenika kulture dobija pohvalnicu za doprinos očuvanju i unapređenju graditeljske baštine, a dobitnik je i velike plakete i srebrne medalje Univerziteta umetnosti u Beogradu. Zahvaljujući njegovom stvaralačkom radu, građani Vojvodine danas uživaju u lepoti vitraža na Karlovačkoj gimnaziji, Sabornoj crkvi u Sremskim Karlovcima, katoličkim crkvama u Petrovaradinu i većini vitraža koji se danas mogu naći kod nas. Početkom 1992. godine, Milan Stanišić II otvara atelje u Budimpešti i za luksuzni hotel Gelert izrađuje kompoziciju sa motivima iz Aranjijeve poeme, koja se prostire na 150 kvadratnih metara.

Milanov sin, Stevan II, odlazi na specijalizaciju u Njujork 1989. godine. Nakon godinu dana stručnog usavršavanja vraća se u Sombor, gde nastavlja rad u porodičnom ateljeu. Stevan II imigrira u SAD 1993. godine a nakon četiri godine rada za Blenko Glass kompaniju otvara sopstveni atelje u Vašingtonu D.C.

Stevan II izradio je vitraže u kapelama vodećih američkih univerziteta, kao što su Jejl i Karnegi Melon.

2001. godine proces izrade vitraža ponovo premešta u porodičnu kuću u Somboru. Projekti za područje SAD nastavljaju se tokom narednih 15 godina a svoje delovanje Stevan II širi i na područje Ruske Federacije.

Atelje Stevana Stanišića II ekskluzivno izrađuje projekte čuvenih dizajnera Brende Belfild i Žan Žak Duvala, a do sada je u SAD, izradio vitraže i mozaike na preko 60 javnih objekata.

Jedan od najznačajnijih projekata na području Srbije su monumentalni vitraži koji se nalaze u svečanoj sali Srpske Akademije Nauka i Umetnosti u Beogradu, koje je atelje Stanišić izradio po nacrtima akademika Mladena Srbinovića. Takođe veoma značajan je i projekat restauracije vitraža na Sinagogi u Subotici.

Na području Rusije, najznačajniji projekat su vitraži izrađeni za vilu predsednika Rusije, Vladimira Putina koja se nalazi u blizini Kaljingrada, na obali Baltičkog mora. Isto tako jedan od najznačajnih projekata bila su tri vitražna plafona izrađena za sanatorijum Ruske Federacije u blizini mesta Samara, na reci Volgi, gde je održan samit EU i Rusije.

Ostali projekti od najvećeg značaja koje je atelje Stanišić izradio u periodu od 2000. do 2015. godine su vitraži za Hram Svetog Vasilija Ostroškog u Beogradu, Katedralu Majke Tereze u Prištini, Hram Svetog Save u Hjustonu, kompletne obnove vitraža za tri crkve u Sarajevu (BiH), pravoslavnu crkvu u Vukovaru kao i vitraž za američku ambasadu u Rijadu, Saudijska Arabija.

Stevana Stanišića II najviše ispunjava stvaranje apstraktnih kompozicija, kod kojih najsnažniji utisak ne ostavlja tehnologija crteža, već lepota materijala. Staklo je plemenit materijal, koji ukoliko nije opterećen senkama i bojom,slobodno pušta svetlost i stvara živu sliku.

Od početka 2016. godine atelje Stanišić preuzima Aleksandra Stanišić.